tat savitur varenyam
bhargo devasya dhïmahi
dhiyo yo nah prachopdayät
Mantra. Tekst uit Rig-veda (± 1500 v. Christus)
We mediteren op het heilige licht van de stralende bron, het is in het hart van de aarde, in het leven van de lucht en in de ziel van mens, dier en natuur, laat het onze gedachten verlichten.
Het is altijd zo bijzonder hoe een lied ineens in mijn leven komt. Vrijwel zeker heb ik deze gayatri-mantra gehoord toen ik als 24 jarige een tijd in India was. Maar pas een maand geleden heb ik hem voor het eerst bewust gehoord en ik ben er helemaal door geraakt.
Het is een van de bekendste en oudste Indiase mantra’s, een hymne aan de zon die de aarde het leven geeft. Volgens de Vedische filosofie zit het licht van de zon in alles wat leeft, dus ook in ons. Al zingend vraag je om het licht van de zon in je te laten schijnen, je geest te verhelderen, zodat het licht van bewustwording je pad en dat van anderen kan verlichten.
Het lied is al heel oud. Terwijl ik al jaren werk met zang en meditatie, ben ik verbaasd dat het niet eerder op mijn pad kwam. Maar het is wel een bijzonder moment waarop het me toevalt. Er gebeurt veel in mijn gezin en het zingen van dit oude gebed is heel steunend. Al zingend verbind ik me met de ontelbare mensen die deze tekst door de eeuwen heen hebben gezongen en nu nog zingen, verbind ik me met een traditie. Mijn individuele weg verbindt zich zo met de universele weg. Dat is een van de helende krachten van zingen, van klank.