“A thing of beauty is a joy forever”- John Keats
Deze zin schreef Alieke Hartog, een dierbare vriendin, op het bord wat hangt onder de ‘hooikap’ vlakbij ‘De Stal’, ruimte voor creativiteit en stilte. Ze woonde 55 jaar op die bijzondere plek: Hoeve ‘de Weldam’ in Neerijnen. Op 25 juli 2024 is ze er plotseling overleden.
Afgelopen half jaar heb ik samen met mijn man Marcel de zorg gehad voor haar afscheid en nalatenschap. Het is een boeiende en intense reis geweest, die nog steeds voortduurt. Haar dood bracht ons in een ander vaarwater. We hebben het genomen zoals het kwam en deze taak samen, met aandacht en toewijding, op ons genomen. Daardoor was het niet zwaar.
Alieke was keramiste en boeddhiste. Ze woonde 55 jaar in haar prachtige woonboerderij en heeft met haar eigen handen de tuin en boerderij gemaakt tot een bezielde plek. Ze leefde de dichtregel van Keats. Haar plek ademt zoveel schoonheid; zowel in haar tuin als in haar huis is het overal zichtbaar en voelbaar. Alieke is overal.
We hebben geprobeerd om voor de dierbare spullen van Alieke een goede bestemming te vinden. Dat is veel werk. Maar het bijzondere is dat het besluit om het met zorg te doen uitstraalt naar alle betrokkenen en zeker ook naar onszelf. Het leidde tot zoveel fijne ontmoetingen met vrienden van Alieke en regelmatig ook met mensen die we daarvoor nog niet kenden. Ook ontstonden er nieuwe verbindingen of leefden oude vriendschappen weer op door daar samen te werken.
Alles is door onze handen gegaan. En steeds was er de keuze wat nu de juiste bestemming was: naar familie, vrienden, de naastliggende school, een activiteitencentrum, andere keramisten, de kringloop of … het milieu-afvalstation. We zijn er nu bijna klaar mee en we zijn allebei dankbaar dat we dit zo hebben kunnen en mogen doen.
De laatste weken mijmer ik veel over de vraag: wat is nu de waarde van spullen die je om je heen verzamelt? Wanneer je sterft doet het er immers allemaal niet meer toe. Zelfs datgene waar je met zoveel passie aan hebt gewerkt of waar je zo aan gehecht was. Wat is de zin om je te verbinden met materie, als je toch alles achterlaat en uiteindelijk alleen je essentie, de zielenwereld, overblijft.
Toch denk ik dat het deel van ons mens-zijn is om ons te verbinden met materie, zodat de materie ons kan bezielen. En omgekeerd dat wij de materie kunnen bezielen door die te verzorgen en te koesteren. Niet om het te willen bezitten, maar om de schoonheid ervan te waarderen en zo licht en liefde te brengen in je dagelijkse bestaan. Het is een uiting van je verbonden voelen en weten, met alles wat er is. Alieke heeft zich verbonden met de materie om haar heen en is daarom nog voelbaar overal op de weldam. Martin Buber schrijft daarover in “De weg van de mens”:
Want daar waar wij staan, moeten wij het verborgen goddelijke leven doen oplichten…. De mensen met wie wij samenleven of die we telkens tegenkomen, de dieren die ons in ons bedrijf helpen, de grond die wij bebouwen, de grondstoffen die wij bewerken, de werktuigen waarvan wij ons bedienen, in dat alles ligt een geheime ziele-substantie, die op ons is aangewezen om tot haar zuivere vorm te komen, tot haar voleinding te geraken. Schenken wij geen aandacht aan deze, op onze weg geleide ziele-substantie, richten wij onszelf slechts op het doel van het ogenblik, zonder een waarlijke band te leggen met de wezens en de dingen aan welker leven wij behoren deel te nemen, zoals zij aan het onze, dan missen wij het ware vervulde bestaan.
Wat ik je toewens dit jaar is dat je een bezielde, levende wereld om je heen mag creëren en ervaren. Een bezielde wereld dichtbij vormt daarnaast een goed tegenwicht bij alle donkerte, zielloosheid en afgescheidenheid, die er ook in de wereld is.
Mijn plan was om in januari weer een huisconcert te organiseren. Omdat we nog aardig wat te doen hebben in Neerijnen neem ik even pauze. Ik laat je weten wanneer ik weer iets organiseer.
Hartegroet,
Mariejan.
