Aarde leer mij stilte, zoals de grassen verstild zijn van licht.
Aarde leer mij lijden, zoals de oude stenen zich hun lijden herinneren.
Aarde leer mij nederigheid, zoals de bloemen die zo klein beginnen.
Aarde leer mij zorg, zoals de moeder die voor haar jong zorgt.
Aarde leer mij moed, zoals de boom die alleen staat.
Aarde leer mij beperking, zoals de mier die over de grond kruipt.
Aarde leer mij vrijheid, zoals de adelaar die in de hemel zweeft.
Aarde leer mij loslaten, zoals de bladeren in de herfst
Aarde leer mij hernieuwd leven, zoals het zaad dat opkomt in de lente.
Aarde leer mij mezelf vergeten, zoals de gesmolten sneeuw zijn bestaan vergeet.
Aarde leer mij dankbaarheid, zoals droge akkers in de regen huilen.
UTE indianen gebed, Noord Amerika
Dit gebed aan de aarde, was een van de inspiratiebronnen voor de kerstworkshop die ik dit jaar gaf. In tijden waarin we het zoveel hebben over duurzaamheid en dat we beter voor moeder aarde moeten zorgen, wilde ik Midwinter (de terugkeer van het licht) en het Kerstfeest (de geboorte van het kind van licht en liefde) met elkaar verbinden.
Het gaat om de liefde. Liefde voor onszelf, voor de mensen om ons heen, de natuur, de aarde. Wanneer we ons verbonden voelen met de wereld om ons heen zullen we er zorgvuldiger mee omgaan. En hoe belangrijk is het licht. Letterlijk de leven-brengende energie van de zon, maar ook het licht van bewustzijn. Dat we dieper beseffen dat alles met alles verbonden is. Onderstaande woorden uit de toespraak van het Indiaanse Opperhoofd Seattle zijn tijdloos en leggen de vinger op de zere plek: we handelen als mensen nog steeds alsof de aarde aan ons behoort, in plaats van dat we er mee verbonden zijn.
“ Hoe kun je lucht bezitten? Als wij het prikkelen van de lucht en het kabbelen van het water niet kunnen bezitten, hoe kunt u het dan van ons kopen? Wij zijn een deel van de aarde en de aarde is een deel van ons. De geurende bloemen zijn onze zusters, het rendier, het paard, de grote adelaars zijn onze broeders. De schuimkoppen van de rivier, het sap van de weidebloemen, het zweet van de pony en van de man – het is allemaal van hetzelfde geslacht, óns geslacht.
Elk stuk land is heilig voor mijn volk. Iedere spar, die glanst in de zon, elk zandstrand, elke nevel in de donkere bossen, elke open plaats, elke zoemende bij is heilig in de gedachten en de herinnering van mijn volk. Als dus het grote opperhoofd in Washington laat zeggen dat hij ons land wil kopen, vraagt hij wel veel van ons.
Dit weten wij: de aarde behoort niet aan de mens. De mens behoort aan de aarde. Alles hangt samen als het bloed dat een familie verbindt. Wat er gebeurt met de aarde, gebeurt met de kinderen van de aarde. De mens heeft het web van het leven niet geweven. Hij is slechts een draad ervan. Wat hij met het web doet, doet hij met zichzelf.
Fragment uit toespraak van Seattle, in antwoord op de Amerikaanse regering die in 1854 grond wil kopen.
Er is moed en nederigheid nodig om deze wijze woorden van Seattle meer in de werkelijkheid van alledag te brengen. Laten we elkaar daarbij inspireren en steunen. Dat is mijn wens voor 2019.
Omarming is waarschijnlijk het mooiste woord van onze taal. Je beide armen gebruiken om iemand te beroeren, een ring om een ander mens te vormen, die te verenigen, voor even, twee mensen die één worden in de maalstroom van het leven, onder de open en misschien godloze hemel. We hebben allemaal ooit in ons leven behoefte aan een omarming, soms overduidelijk, een omarming die een troost kan zijn, een opbeurende huilbui of een bescherming als iets geknapt is. We hunkeren naar een omarming simpelweg omdat we menselijk zijn en het hart een gevoelige spier is.
