Categorie: Blog

Als we het kabbelende water niet kunnen bezitten

Aarde leer mij stilte, zoals de grassen verstild zijn van licht.
Aarde leer mij lijden, zoals de oude stenen  zich hun lijden herinneren.

Aarde leer mij nederigheid, zoals de bloemen die zo klein beginnen.
Aarde leer mij zorg, zoals de moeder die voor haar  jong zorgt.

Aarde leer mij moed, zoals de boom die alleen staat.
Aarde leer mij beperking, zoals de mier die over de grond kruipt.

Aarde leer mij vrijheid, zoals de adelaar die in de hemel zweeft.
Aarde leer mij loslaten, zoals de bladeren in de herfst

Aarde leer mij hernieuwd leven, zoals het zaad dat opkomt in de lente.
Aarde leer mij mezelf vergeten, zoals de gesmolten sneeuw zijn bestaan vergeet.

Aarde leer mij dankbaarheid, zoals droge akkers in de regen huilen.

 UTE indianen gebed,  Noord Amerika

Dit  gebed aan de aarde, was een van de inspiratiebronnen voor  de kerstworkshop die ik dit jaar gaf. In tijden waarin we het zoveel hebben over duurzaamheid en dat we beter voor moeder aarde moeten zorgen, wilde ik Midwinter (de terugkeer van het licht) en het Kerstfeest (de geboorte van het kind van licht en liefde) met elkaar verbinden.

Het gaat om de liefde. Liefde voor onszelf, voor de mensen om ons heen, de natuur, de aarde. Wanneer we ons verbonden voelen  met de wereld om ons heen zullen we er zorgvuldiger mee omgaan. En hoe belangrijk is het licht. Letterlijk de leven-brengende energie van de zon, maar ook het licht van bewustzijn. Dat we dieper beseffen dat alles met alles verbonden is. Onderstaande woorden uit de toespraak van het  Indiaanse Opperhoofd Seattle zijn tijdloos en leggen de vinger op de zere plek:  we handelen als mensen nog steeds alsof de aarde aan ons behoort,  in plaats van dat we er mee verbonden zijn. 

“ Hoe kun je lucht bezitten?  Als wij het prikkelen van de lucht en het kabbelen van het water niet kunnen bezitten, hoe kunt u het dan van ons kopen? Wij zijn een deel van de aarde en de aarde is een deel van ons. De geurende bloemen zijn onze zusters, het rendier, het paard, de grote adelaars zijn onze broeders. De schuimkoppen van de rivier, het sap van de weidebloemen, het zweet van de pony en van de man – het is allemaal van hetzelfde geslacht, óns geslacht.

Elk stuk land is heilig voor mijn volk. Iedere spar, die glanst in de zon, elk zandstrand, elke nevel in de donkere bossen, elke open plaats, elke zoemende bij is heilig in de gedachten en de herinnering van mijn volk. Als dus het grote opperhoofd in Washington laat zeggen dat hij ons land wil kopen, vraagt hij wel veel van ons.

Dit weten wij: de aarde behoort niet aan de mens. De mens behoort aan de aarde. Alles hangt samen als het bloed dat een familie verbindt. Wat er gebeurt met de aarde, gebeurt met de kinderen van de aarde. De mens heeft het web van het leven niet geweven. Hij is slechts een draad ervan. Wat hij met het web doet, doet hij met zichzelf.

Fragment uit toespraak van Seattle, in antwoord op de Amerikaanse regering die in 1854 grond wil kopen.

Er is moed en nederigheid nodig om deze wijze woorden van Seattle meer in de werkelijkheid van alledag te brengen. Laten we elkaar daarbij inspireren en steunen. Dat is mijn wens voor 2019.

De schoonheid en de verbindende kracht van de taal

Kracht van de taalOmarming is waarschijnlijk het mooiste woord van onze taal. Je beide armen gebruiken om iemand te beroeren, een ring om een ander mens te vormen, die te verenigen, voor even, twee mensen die één worden in de maalstroom van het leven, onder de open en misschien godloze hemel. We hebben allemaal ooit in ons leven behoefte aan een omarming, soms overduidelijk, een omarming die een troost kan zijn, een opbeurende huilbui of een bescherming als iets geknapt is. We hunkeren naar een omarming simpelweg omdat we menselijk zijn en het hart een gevoelige spier is.

Uit: Vissen hebben geen voeten van Jón Kalman Stefánsson

Wat we zo hard nodig hebben in deze tijd is de schoonheid van de taal en de verbindende kracht van woorden. In al mijn onmacht hoe om te gaan met alles wat er in de wereld gebeurt, brengen deze woorden me terug bij dat wat ik wel kan hanteren en wat ik in mijn eigen leven kan toepassen: elkaar durven omarmen en het oefenen van juist spreken.

Omraam Mikhaël Aïvanhov (Bulgaarse filosoof pedagoog, mysticus en oprichter van de Witte Broederschap) schrijft dat de morele taak van een zanger en spreker is om de mensen in hun hart te raken en innerlijke vrede en harmonie te wekken in plaats van chaos en haat. Toen ik deze woorden 25 jaar terug las voelde ik hoe waar het is. Door de jaren heen ontdekte ik dat in vrijwel alle spirituele tradities ‘juist spreken’ een aandachtoefening is. Het is belangrijk om woorden te gebruiken die helderheid brengen, bemoedigen, inspireren, nuanceren, uitnodigen en begrenzen. In plaats van door de toon en de taal die we gebruiken de hebzucht , chaos, haat, angst en agressie, die in ieder van ons is, te voeden.

Maar juist spreken is geen eenvoudige oefening. Taal maakt het ons mogelijk om contact te maken over wie we zijn en wat we ervaren. Maar het is nog een hele kunst om dat op een zinvolle en ‘schone’ manier te doen. De woordkeus en de toon waarmee we spreken is bepalend voor hoe het op de ander overkomt en wat het in de ander aanraakt. Ik merk zelf hoe regelmatig onverwerkte frustraties of emoties t.a.v. een gebeurtenis doorklinken in hoe ik er over spreek. Hoe makkelijk kan ik soms een oordeel uitspreken over iemand zonder me echt in het leven van die persoon te hebben verdiept.

Bewustzijn over je eigen binnenwereld is voor mij de sleutel tot juist spreken. Meditatie en oefenen in aandachtig zijn helpen daarbij . Ook therapie en coaching en in het bijzonder stembevrijding en zingen kunnen van waarde zijn. Zonder iemand te beschadigen kun je in een veilige omgeving laten klinken wat je denkt en voelt, gesproken of gezongen, in allerlei toonaarden. Zo kun je jezelf bevrijden van een geladenheid die anders in je spreken belandt en zo het contact met je medemensen vertroebelt. Door juist spreken krijgt de verbindende kracht van de taal weer ruimte en kunnen de woorden landen in het hart van de ander.

Woorden die in het hart landen. Dat brengt me bij Mikai, mijn kleinzoon van anderhalf die heel vroeg is met praten en duidelijk van taal houdt. Hij ontdekt de pure schoonheid van klank en ritme. Je ziet hem genieten als het hem lukt om duidelijk te maken wat hij wil of wat hij ziet. Hij drinkt de klanken in die hij hoort, proeft de woorden terwijl hij ze zegt. Terwijl hij boekweit eet wijst hij en zegt dan ‘boekje-kwijt’. Zijn ‘boekjekweit’ is muziek voor mijn oren en fiets zo mijn hart in.

Mijn wens voor 2017
Dat we door onze woorden de ander kunnen ontmoeten en ons mens zijn durven delen.

De kracht

Een goed verhaal raakt de ziel,
waar soms de pijn zit, problemen verstopt zijn,
maar waar ook de verwondering
en het eigen genezend vermogen schuilen.
Vertellen reanimeert dat vermogen en geeft ons een kans het versnipperde leven weer tot een geheel te maken.

Uit: De kracht van verhalen, vertellen als levenskunst van Jac Vroemen (†)

Jaren geleden las ik dit boek van Jac Vroemen, een goeie vriend. Jac was een verteller en hij gebruikte de helende kracht van verhalen. Hij inspireerde mensen om dat zelf ook te doen. Ikzelf ervaar deze helende kracht ook wanneer ik met klank en lied werk en heb daarover veel van gedachten gewisseld met Jac.

Deze week heb ik de helende kracht van vertellen ervaren bij het afscheid van mijn zwager Fred. We hebben in de vorm van een eenvoudig maar mooi ritueel flarden van herinneringen gedeeld. Zijn leven werd in het licht gezet. Eenvoudig, intiem, ontroerend en helend.

Wanneer ik bezig ben met de voorbereiding van een ritueel merk ik hoe mijn hart opspringt. Een ritueel kan zo’n mooie ingang zijn naar diepere lagen. Het kan een weg zijn naar de innerlijke wereld, die zo uniek en tegelijk universeel is. Rituelen kunnen je in contact brengen met wat wezenlijk is. Door daar iets van de delen (door te vertellen, te zingen en naar elkaar te luisteren) kun je elkaar echt ontmoeten. Dat is voor mij rijkdom.

Mariejan van Oort

De vogels

Vanmorgen werd ik wakker
van de vogels
En ik dacht: Waarvan werd ik wakker?
Van de vogels
Van het licht ook, maar
meer van de vogels
Het licht zacht zingend
de vogels keihard.

Hans Andreus

De belofte van de lente is zo voelbaar. Vogelgezang in de vroege ochtend, mijn tuin vol krokussen en de zon die al warm op mijn huid voelt. Ik verheug me op de lentebloemen, het feest van bloesems aan kale takken. In deze nieuwsbrief mijn aanbod voor de komende maanden: De bloesems van het dal, een cursus Land van je Ziel, diverse nascholingen, een zangretraite. Wees welkom.

Mariejan van Oort

Aan zee

Ik wil alleen zijn met de zee,
ik wil alleen zijn met het strand.
Ik wil mijn ziel wat laten varen,
niet mijn lijf en mijn verstand.
Ik wil alleen een beetje dromen
van de dingen die ik voel.
En de zee ik weet het zeker,
weet precies wat ik bedoel

Toon Hermans

Afgelopen weken was ik met vakantie aan zee, in Schoorl. Terwijl ik langs de zee  liep zong ik dan vaak dit liedje van Toon Hermans. Ik heb weer genoten van de weidsheid van het strand, het spelen met de golven, de witte wolken in de blauwe lucht, de meeuwen en de trippelende strandlopertjes, de duinen met de uitbundig bloeiend heide.

Mariejan van Oort

Mogelijk gemaakt door Digitale Doeners