Spreuk bij het werk – Ida Gerhardt
Als ik nu in dit land
maar wat alléén mag blijven,
dan zal de waterkant
het boek wel voor mij schrijven
Dit is wat ik behoef
en hiertoe moest ik komen,
het simpele vertoef
bij dit gestadig stromen.
Het water gaat voorbij,
wiss’lend gelijk gebleven,-
het heeft stilaan in mij
een nieuw begin geschreven.
Ik weet met zekerheid hier
vind ik vroeg of later,
het woord dat mij bevrijdt
en levend is als water
Al 30 jaar woon ik in Amersfoort, maar ik woonde lange tijd in het rivierenland. Nogsteeds zijn er momenten dat ik de Waal mis. Sterk zijn de herinneringen die ik inme draag. Als ik mijn ogen sluit ben ik er weer: zittend/liggend op een dekentje op het ruige stille strand met de weidse luchten. Kijkend naar het stromende water, luisterend naar de voorbij varende boten en de golfslag op de oever. Ik kwam dan in een tijdloze ruimte waarin ik me gedragen voelde en een mengeling van rust, troost en kracht ervaarde. Ik kwam er vaak als herboren vandaan. Dit gedicht doet me denken aan die momenten.
Volgende week geef ik weer een zangretraite in de Hof van Kairos (voor mensen die te maken hebben met kanker). De Hof is een prachtige plek waar tijd en ruimte is voor ‘het simpele vertoef’. Er is geen stromende rivier, wel een stille vijver. Ik ervaar daar, al werkend met de mensen, hoe helend/voedend de mengeling van rust, bezinning, expressie en eenvoudig samenzijn is. Ook voor mezelf.
